David Gray (° 13 juni 1968, Sale - Cheshire - UK) debuteerde reeds in 1992 maar het duurde tot 1998/1999 vooraleer hij doorbrak met “White Ladder”. Zijn eerste drie albums hadden enkel in folkkringen enige rimpelingen veroorzaakt, maar met “White Ladder” had hij de jackpot te pakken. Hij kleurt op deze plaat zijn prima songs in met akoestische gitaren en smaakvolle elektronica, zijn hese stem maakte het plaatje af. Hij had voor het maken van deze plaat alles op alles gezet, hij nam zelfs een hypotheek op zijn huis om deze te bekostigen. Gelukkig voor hem loonde dit. “White Ladder” is nog steeds het best verkochte album in zijn “adoptieland” Ierland (dat wil wat zeggen in het land van U2). Hij bleef in de loop der jaren kwaliteitsvolle platen afleveren, maar de impact van zijn doorbraakalbum wist hij niet meer te evenaren. Hij komt nu met de “Gold In A Brass Age World Tour 2019” zijn dit jaar verschenen schijf voorstellen.

Eerst mag de Londenaar L.A. Salami (alias Lookman Adekunle Salami) solo het publiek in stemming brengen. Hij ziet er met zijn bizar rastakapsel - op zijn minst gezegd - speciaal uit. Hij heeft reeds twee full albums uit : “Dancing With Bad Grammar” (2016) en “The City Of Bootmakers” (2018). Hij brengt met zijn zachte zangstem lange verhalende songs in de traditie van Bob Dylan. Niet zo vreemd als blijkt dat deze legende een grote invloed op hem heeft gehad. Hij kleurt zijn songs in met gitaar en af en toe een streepje mondharmonica. Hij opent met “No Hallelujahs Now” om verder te gaan met het aan de werkende mens opgedragen “Day To Day (For 6 Days A Week)”. Het is meer praatzang/rap dan echt zingen dat hij doet in dit nummer. De teksten zijn heel lyrisch en poëtisch zoals in “When The Poet Sings” en afsluiter “The Talisman On The Age Of Glass”. L.A. Salami heeft onmiskenbaar charisma, de looks en zijn zachte stem zijn zeker een grote troef. Helemaal overtuigen doet hij niet tijdens het half uur dat hem toegemeten is, de songs zijn me net iets te eenvormig. Het publiek kan het echter zeker smaken, te zien aan de reacties.

David Gray wordt vanavond bijgestaan door een vierkoppige groep. Hij is rechts op het podium geposteerd en de groep vormt een halve maan met op de achtergrond de drummer, voorts een bassist, een toetsenist/gitarist en gitarist/toetsenist. Drie van de vier verzorgen ook regelmatig achtergrondzang. Hij opent met “Mallory”, een beetje een atypische song met grotendeels vierstemmige zang en een episch einde. David speelt het grootste deel van de avond piano die hij af en toe afwisselt met gitaar. Hij begint dikwijls met het leggen van een gitaarloop alvorens hij zich dan aan de piano zet. “The Sapling” is een meer klassieke song dan de opener. “A Tight Ship” is gekenmerkt door veel elektronica die de toetsenist toevoegt, de galm op de stem bij David is wel heel prominent. “Hurricane Season” is zeker één van de hoogtepunten van de laatste plaat en ook vanavond sterk gebracht, waarbij David een stukje melodica speelt. “It's Late” is een rustig nummer waarbij de ruige stem van David volledig tot zijn recht komt, er zitten allerlei rare geluiden in de song verwerkt. Met de titelsong van de laatste plaat “Gold In A Brass Age” en “If 8 Were 9” sluit hij het eerste luik van het concert af.

Hij heeft zeven van de elf songs van “Gold In A Brass Age” gebracht. Hij doet nu een greep uit ouder materiaal met “Sail Away” uit “White Ladder” dat op herkenningsapplaus wordt onthaald. Tijdens “Be Mine” doet het publiek een duit in het zakje door mee te zingen. “Back In The World” (“Mutineer”) wordt begeleid door handgeklap. Het intiem einde van “Birds Of The High Arctic” is wondermooi. De groep krijgt een rustpauze en David brengt enkele nummers solo aan de piano, al dan niet met een gitaarloop erbij. “The Other Side” is mooi maar zoveel galm op Davids stem is niet nodig, “Last Summer” is knap is zijn naakte vorm en tijdens “Only The Wine” zorgt het publiek weer voor extra begeleiding met handgeklap. De stemuithalen van David tijdens “Slow Motion” zijn fors, het mag soms iets minder zijn. Het stevig rockende, melodieuze “The One I Love” wordt terecht op een uitbundig applaus getrakteerd. Zo gaan we naar het einde van het concert toe met als afsluiter het overbekende “Babylon”, een onverwoestbare song van onze bard. Het publiek veert recht voor een staande ovatie.

De groep laat even op zich wachten voor twee bisnummers : de mooiste David Gray song “This Year's Love” en afsluiter “Please Forgive Me”. De toeschouwers worden door David gesommeerd om recht te staan en dat doen ze dan ook, er worden zelfs enkele voorzichtige danspasjes gezet. Het is zeker een geslaagde concertavond geworden. David Gray heeft genoeg sterke songs om een avond te boeien en zijn begeleiders zijn stuk voor stuk prima muzikanten. Het veelvuldig gebruik van loops en de soms overdreven galm op de stem vind ik wel minpuntjes. Zonder meer een goed concert en een prima manier om het weekend in te zetten.

Lou van Bergen

Foto's © Yvo Zels

Setlist :

Mallory / The Sapling / A Tight Ship / Hurricane Season / It's Late / Gold In A Brass Age / If 8 Were 9 / Sail Away / My Oh My / Be Mine / Back In The World / Birds Of The High Arctic / The Other Side / Last Summer / Only The Wine / Flame Turns Blue / Slow Motion / The One I Love / Silver Lining / Babylon // This Year's Love / Please Forgive Me